Origins Of Rome

     As legend has it, Rome was founded by Romulus and Remus, twin sons of Mars, the god of war. Left to drown in a basket on the Tiber by a king of nearby Alba Longa and rescued by a she-wolf, the twins lived to defeat that king and found their own city on the river’s banks in 753 B.C. After killing his brother, Romulus became the first king of Rome, which is named for him. A line of Sabine, Latin and Etruscan (earlier Italian civilizations) kings followed in a non-hereditary succession.

Did You Know?

     Four decades after Constantine made Christianity Rome's official religion, Emperor Julian--known as the Apostate--tried to revive the pagan cults and temples of the past, but the process was reversed after his death, and Julian was the last pagan emperor of Rome.


     Rome’s era as a monarchy ended in 509 B.C. with the overthrow of its seventh king, Lucius Tarquinius Superbus, whom ancient historians portrayed as cruel and tyrannical, compared to his benevolent predecessors. A popular uprising was said to have arisen over the rape of a virtuous noblewoman, Lucretia, by the king’s son. Whatever the cause, Rome turned from a monarchy into a republic, a world derived from res publica, or “property of the people.”

Bombacı Mehmet Çavuş

     Bombacı Mehmet Çavuş, Düşmanın Quinn's Post, bizim ise Bombasırtı dediğimiz mevzide kolunu kaybetmiştir. Buraya Bombasırtı denmesinin nedeni, siperler arası mesafenin çok yakın olm
ası sebebiyle atılan el bombalarının patlamadan karşı tarafa tekrar atılabiliyor olmasıydı. Bombacı Mehmet bu işte ustalaşan bir isimdi. İngilizler bunu anlamış olacaklar ki, bombaları bir kaç sayı saydıktan sonra fırlatarak Mehmet Çavuş’un iadesini önlemeye çalışmışlardı. İşte böyle bir bomba, Mehmet Çavuş’un elinde patlayarak sağ elinin bileğinden kopmasına sebep olmuştu.

     Hastanede tedavisi sırasında bu kahramanın, Tabur Kumandanına yazıp gönderdiği mektupta ise “Sağ kolumu kaybettim. Zararı yok, sol kolum var. Onunla da pek ala iş görebilirim. Beni üzen, kıtama katılamama ve yine düşmanla çarpışmama engel olan şey, yaramın henüz kapanmamış olmasıdır. Hastaneden kurtularak hâlen harbe katılamadığım için beni bağışlayınız, affediniz sayın kumandanım.” sözleri yazılmaktaydı.


 Celal Erikan; Çanakkale’de Türk Zaferi, s.77-78.